عقد دارای دو نوع مقتضاست:

الف - مقتضای ذات عقد: امری است که عقد برای پیدایش آن منعقد میشود. مثل مقتضای عقد بیع که ملکیت مبیع برای مشتری و ملکیت ثمن برای بایع است.

ب - مقتضای اطلاق عقد: امری است فرعی که هرگاه عقد به طور مطلق یعنی بدون قید و شرط واقع شود عقد اقتضای آن امر را مینماید. مثلا در ماده 344 قانون مدنی اگر در عقد بیع ذکر شرطی نشده یا برای تسلیم مبیع یا تأدیه قیمت موعدی معین نگشته باشد بیع قطعی و ثمن حال محسوب است.