الف - قبول در قانون و فقه تعریف نشده است. میتوان گفت قبول عبارت است از قصد انشایی که در جهت عکس ایجاب قرار گرفته و د رایجاد شریک عقد مکمل ایجاب میباشد. به طور خلاص میتوان آن را قصد انشای مکمل قصد انشای دیگر نامید.

ب - قبول در مقابل رد (و یا اعتراض) مفهومی است مغایر با مفهوم بالا. مثلامالک در عقد فضولی حق دارد عقدی را که روی مال او واقع شده است قبول کند یا کسی که حکم بدوی علیه او صادر شده میتواند به آن اعتراض نکند و این را هم قبول به این معنی می نامند(در فارسی تمکین به حکم گفته میشود) قبول به این معنی را Acquiescement نامیده اند و به این معنی اصطلاحی است که در قانون مدن یو آیین دادرسی مدنی و کیفری و حقوقی اداری بهکار میرود.