اظهار رضایت شخصی که قانون رضای او را شرط تأثیر عقد یا ایقاعی دانسته است که از دیگری (خواه مالک نباشد خواه مالک اما محجور باشد، مانند سفیه) صادر شده است مشروط بر اینکه رضایت مزبور بعد از صدور عقد یا ایقاع مذکور صادر شود.

اگر پیش از آن صادر شود آن را اصطلاحا اذن نامند گاهی به طور عام و با تسامح اجازه را اعم از اذن و اجازه به معنی بالا بکار میبرند و این استعمال را انحطاط است.